Er zijn momenten in het leven waarop alles even stilvalt. Waarin je niet langer weet welke richting je uit moet, maar diep vanbinnen voelt dat er iets mag veranderen. Voor mij kwam dat besef met een camera in de hand en een horizon vol licht. Fotografie werd mijn adem, mijn rust, mijn manier om terug te keren naar mezelf. Wat begon als een hobby, groeide uit tot een levensverhaal dat ik elke dag opnieuw mag beleven.
De helende kracht van fotografie – door reisfotograaf Sarah De Gheselle
Fotografie werd mijn manier om herinneringen tastbaar te maken
Reizen is altijd mijn grootste passie geweest. Al van jongs af aan voelde ik een sterke drang om de wereld te ontdekken. Nieuwe plekken trokken mij aan, net als vreemde geuren, onbekende mensen en andere talen. Ik wilde alles zien, alles voelen. Toch merkte ik dat herinneringen snel vervagen. De geur van kruiden op een markt, het geluid van golven bij zonsondergang, de warmte van een glimlach onderweg, ze bleven nooit even helder in mijn hoofd. Daarom nam ik een fototoestel in mijn hand. Niet zomaar om te documenteren, maar om te bewaren wat ik voelde in dat moment.
Fotografie werd mijn manier om herinneringen tastbaar te maken. Elke foto was een poging om terug te keren naar dat gevoel van toen. Niet enkel het beeld, maar de sfeer, de geur, het geluid. Ik wilde alles kunnen herbeleven. En dus leerde ik mezelf fotograferen. De technische kant vond ik lastig in het begin. Diafragma, sluitertijd, ISO, het leek een vreemde taal. Maar ik wilde begrijpen wat ik deed. Want pas dan kon ik beelden maken die echt voelden zoals het moment zelf.
De stilte na het streven
Fotografie werd mijn tweede taal. Een taal zonder woorden, maar vol gevoel. Overdag werkte ik in het buitengewoon onderwijs. Ik gaf les met veel liefde en betrokkenheid, maar ook met veel energie. Naast mijn job volgde ik extra studies. Altijd ambitieus, altijd onderweg naar het volgende doel. Zo was ik opgevoed. Hard werken, goed studeren, doorgroeien. En dus ging ik door, jaar na jaar. Tot mijn lichaam besloot dat het genoeg was.
Toen ik eindelijk afstudeerde, kwam de klap. Ik kreeg een burn-out. Niet door één moment, maar door jarenlang blijven doorgaan zonder pauze. Alles wat ik had opgebouwd, leek opeens stil te vallen. Ik was net verhuisd naar de kust. De zee lag vlakbij, maar in het begin kon ik er niet van genieten. Ik voelde me leeg, uitgeput, verloren. Toch begon ik elke dag te wandelen. Kleine stapjes, camera in de hand, langs de waterlijn. De wind op mijn gezicht, het ritme van de golven, het kraken van schelpen onder mijn voeten – het werkte rustgevend.
De helende kracht van fotografie
Tijdens die wandelingen begon ik opnieuw te kijken. Echt kijken. Naar het spel van licht op het water. Naar voetstappen in het zand die langzaam verdwenen. Naar een meeuw die even bleef hangen in de lucht. Fotografie hielp me om te vertragen. Ik hoefde niet te presteren, niet te analyseren. Alleen kijken, voelen, vastleggen. De wereld werd stil en ik vond rust in die stilte. De camera hielp mij weer ademen.
Langzaam groeide het besef dat ik niet wilde terugkeren naar mijn oude leven. Ik wilde niet opnieuw leven in een ritme dat mij uitputte. Ik wilde doen wat mij energie gaf. Fotografie maakte mij gelukkig. Dus nam ik een beslissing. Ik sprong. Ik liet het onderwijs los en koos voor fotografie. Het was eng, maar ook bevrijdend. En eerlijk? Ik heb er nooit spijt van gehad.
Wanneer passie verbinding wordt
Ik begon mijn reisfoto’s te delen op Instagram. Niet om groot te worden, maar om verhalen te delen. Om te laten zien wat mij raakte. Beelden hebben een eigen taal. Ze raken mensen zonder woorden, ze wekken herkenning, rust of ontroering. Via Instagram leerde ik Ellen van White Lion Travel kennen. Onze klik was er meteen. Twee vrouwen met dezelfde passie voor reizen en betekenisvolle ervaringen. We deelden onze verhalen, onze dromen, en ook onze twijfels.
Ellen vertelde over White Lion Travel Women Retreats, bijzondere reizen voor vrouwen die even willen vertragen. Ze vroeg me om mee te gaan als begeleider. Om vrouwen te begeleiden in het leren fotograferen, niet vanuit techniek, maar vanuit gevoel. Om hen te leren kijken met hun hart. Ik voelde meteen dat dit klopte. Dus zei ik ja.
Foto: @Katrin.generatiefotograaf
Wanneer vrouwen openbloeien
De eerste retreat vergeet ik nooit. We waren in Zuid-Afrika, in het prachtige Welgevonden Game Reserve. De natuur was overweldigend. De lucht was warm, het licht zacht en goud. We werden elke ochtend gewekt door vogelgezang en het verre gebrul van leeuwen. De dagen begonnen rustig, met stilte, adem en aandacht. Tussen de heuvels en het hoge gras leerden we niet enkel fotograferen, maar vooral zien.
Ik zag hoe vrouwen openbloeiden. Eerst onzeker, dan nieuwsgierig, dan vrij. Ze leerden kijken zonder oordeel. Ze ontdekten schoonheid in eenvoud. Een spel van schaduwen in het gras. De blik van een olifant in de verte. De handen van een vrouw die haar camera stevig vasthield, eindelijk in vertrouwen. Kleine momenten werden groot. Fotografie werd een spiegel. Een manier om te voelen in plaats van te denken.
Sindsdien begeleid ik regelmatig retreats. Elke reis is anders, maar telkens gebeurt er iets magisch. We wandelen, we zwijgen, we lachen, we creëren. De camera helpt ons om in het moment te zijn. Wanneer iemand leert zien in plaats van enkel te kijken, verandert er iets vanbinnen. De wereld lijkt lichter. Er komt ruimte, rust, vertrouwen. Dat blijft voor mij het mooiste om te zien.
Wat fotografie mij leerde
Ik ben niet meer de Sarah die altijd rende. Ik hoef niets meer te bewijzen. Ik mag gewoon zijn. Fotografie heeft me dat geleerd. Dat schoonheid in eenvoud leeft. Dat stilte krachtig is. Dat kijken kan helen.
Ik leef nu van wat ik liefheb. Van verhalen, reizen, mensen en licht. Elke foto die ik maak, vertelt iets van mij. Elk beeld is een stukje van mijn ziel. En telkens ik mijn camera oppak, voel ik hetzelfde: rust, verwondering, verbinding.
Fotografie heeft mij veranderd. Ze bracht mij van overleven naar beleven. Van moeten naar mogen. Van zoeken naar zijn.
En misschien doet ze dat bij jou ook.
Dus pak een camera, of gewoon je telefoon. Ga wandelen, kijk rond, adem diep. Niet om iets te bewijzen. Niet om het perfecte beeld te maken. Maar om weer te voelen wat er al lang in je zit. Dat is de helende kracht van fotografie.
“De wereld verandert niet wanneer je fotografeert. Jij verandert, omdat je leert zien.”
Een uitnodiging om te vertragen
Er schuilt zoveel kracht in stilvallen, kijken en creëren. Fotografie brengt je terug naar het moment, naar je gevoel, naar jezelf. Tijdens onze White Lion Travel Women Retreats nodig ik je uit om dat zelf te ervaren, op bijzondere plekken, midden in de natuur, met je camera als kompas.
Voel jij dat dit ook jouw moment is om te vertragen en te verbinden? Ontdek dan het aanbod van onze fotografie retreats en laat de reis naar binnen beginnen.
